سیاست علوی و سیاست اموی و چرایی پذیرش حکمیت

سیاست در مکتب اموی
سیاست در مکتب اموی، عبارت است از تشخیص هدف و به دست آوردن آن از هر راه ممکن،به واقع سیاست در مکتب اموی همان معنای رایج آن در عرف سیاسی حکومت‎هایی است که بر مبنای ارزشی استوار نیستند،‌و معیار حق و باطل، جهت دهنده آنها در رفتار و تعامل نخواهد بود.[1]
برتراند راسل نیز سیاست را چنین تعریف می‎کند و می‎نویسد: انگیزه سیاسی در اکثر مردمان ما، عبارت از نفع پرستی، خودبینی، رقابت و عشق به قدرت می‎باشد. به عنوان مثال در سیاست سرچشمه اعمال انسانی، همگی از عوامل فوق الذکر می‎باشد. رهبر سیاسی که در این باره بتواند مردم را متقاعد نماید قادر است توده مردم را چنان زیر سلطه خود درآورد که معتقد شوند دو به علاوه دو پنج خواهد شد.
در این نگرش سیاست بر محور تأمین منافع دور می‎زند و محور سیاست تأمین منافع است از هر طریق ممکن، برای همین اصول اخلاقی و ارزشهای انسانی که به عنوان مانع و یک دادگاه با صلاحیت درونی جلو انحرافات اخلاقی سیاست‎مدار را بگیرد، وجود ندارد. و سیاست‎مدار به جز تأمین منافع به چیزی دیگر نمی‎اندیشد و سردسته این نوع سیاست معاویه است.  در اندیشه  او سیاست بر محور قدرت می‎چرخدو هدفی جز کسب قدرت، حفظ قدرت و گسترش قدرت ندار د. و برای دست یابی به اهداف خود از هر وسیله ممکن استفاده می‎کند. در این نگاه که سیاست معطوف به هدف است، اهداف وسیله را توجیه می‌کند. اگر تعریف ما از سیاست این باشد که در سیاست گذاری و سیاست ورزی اصول اخلاقی و انسانی رعایت نشود، امام علی ـ‌ علیه السّلام ـ سیاست مدار نبوده است چون در نگاه امام علی ـ‌ علیه السّلام ـ سیاست و اخلاق در هم تنیده و در هم آمیخته است و نمی‎شود سیاست را از اخلاق جدا کرد و برای رسیدن به قدرت،اصول اخلاقی و انسانی را زیرپا نهاد.